ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ ΚΑΤΕΡΙΝΗ "Όταν ένα εγγόνι γεννιέται "

Όταν ένα παιδί γεννιέται, γεννιoύνται ταυτόχρονα δύο γονείς, οι γιαγιάδες και οι παππούδες. Σταδιακά οι γιαγιάδες και οι παππούδες αποτελούν ηγετικές φυσιογνωμίες στη ζωή ενός παιδιού.

Παρ 'όλα αυτά, ο ρόλος τους δεν πρέπει να είναι...

εκπαιδευτικός: οι γονείς είναι αυτοί που χρειάζεται να εκπαιδεύσουν και να επιβάλλουν τους κανόνες στην ζωή ενός παιδιού, ενώ οι παππούδες και οι γιαγιάδες έχουν ένα πιο "χαλαρό" ρόλο, όπως να περιποιούνται, να παίζουν ήσυχα παιχνίδια και να μαθαίνουν στα εγγόνια τους να σκέφτονται μέσα από το παιχνίδι.

Αποσαφηνίζοντας και τηρώντας αυτούς τους ρόλους επιτρέπετε στους παππούδες να είναι παππούδες, στις γιαγιάδες να είναι γιαγιάδες, και στους γονείς να είναι γονείς. Για το λόγο αυτό είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει διάλογος μεταξύ των γονέων και των παππούδων/γιαγιάδων για να συμφωνηθεί ο τρόπος εκπαίδευσης που προτιμούν οι γονείς για το παιδί τους, να το σέβονται και να μη συγχέουν τους ρόλους. 

Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν ότι οι γονείς έχουν ένα συγκεκριμένο σκοπό: την εκπαίδευση τους. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν πρέπει να υποτιμούν το σημαντικό αυτό ρόλο και τους εκπαιδευτικούς κανόνες που θέτονται από τη μαμά και τον μπαμπά, γιατί το παιδί είναι πιθανόν να αντιμετωπίσει τους γονείς του σαν άτομα χωρίς κάποια ειδική εξουσία και να σταματήσει να τους ακούει.

Είναι επίσης σημαντικό να μην συζητιώνται οι διαφωνίες γι’ αυτούς τους κανόνες μπροστά στα παιδιά. Δεν είναι καλή ιδέα να υψώνονται φωνές μπροστά στα παιδιά, γιατί τα παιδιά αντιλαμβάνονται ότι οι γονείς τους δεν είναι σε θέση να επιβάλλουν τους κανόνες, δεδομένου ότι, στο τέλος, οι παππούδες/γιαγιάδες είναι αυτοί που έχουν τον «έλεγχο» της κατάστασης. 

Ένα κλασικό παράδειγμα είναι, όταν κατά τη διάρκεια μιας απαγόρευσης στο παιδί να παρακολουθήσει τηλεόραση για διάφορους λόγους (ακόμη και για απλή τιμωρία), η γιαγιά/ο παππούς ανοίγει την τηλεόραση λέγοντας ότι δεν είναι σωστό να μην παρακολουθήσει με το εγγόνι της/του κινούμενα σχέδια. Το γεγονός αυτό θα κάνει το παιδί ευτυχισμένο, αλλά, με αυτή τη συμπεριφορά, η γιαγιά/ο παππούς θα έχει αθετήσει τους κανονισμούς που επέβαλαν οι γονείς.

 Το παιδί θα καταλάβει ότι οι τιμωρίες του μπορούν να διαγραφούν με τη μετάβαση του προς τους παππούδες του ή τις γιαγιάδες του και τελικά θα απευθύνεται πάντοτε σε αυτούς για να πάρει αυτό που θέλει. Γι 'αυτό η καλύτερη συμβουλή είναι να αποσαφηνίζονται πάντα τα διάφορα εκπαιδευτικά σημεία με τους παππούδες/τις γιαγιάδες και να μην αφήνονται για μελλοντική συζήτηση, όταν η «ζημιά θα έχει ήδη γίνει». 

Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα. Ευτυχώς, δεν αναγκάζονται όλες οι οικογένειες να επιβάλουν τις ιδέες και τους κανόνες τους –δεν χρειάζεται-, καθώς οι προσωπικές τους σχέσεις βασίζονται στο διάλογο και την κατανόηση. Κάθε μέλος της οικογένειας θα πρέπει να έχει το δικό του ρόλο, έτσι ώστε το παιδί να μπορεί να έχει μια πολύπλευρη, ολοκληρωμένη παιδική ηλικία. Οι γονείς θα πρέπει να είναι το σημείο αναφοράς του παιδιού. Για το λόγο αυτό, οι παππούδες/οι γιαγιάδες δεν θα πρέπει να διορθώνουν (ή να κριτικάρουν) τα παιδιά τους μπροστά στα εγγόνια τους, ούτε να προσπαθούν να διορθώνουν στα εγγόνια τους ό,τι έχει σχέση με τις εκπαιδευτικές συμβολές των γονέων τους.

Εν κατακλείδι, η τρυφερή σχέση συνενοχής που μπορεί να δημιουργηθεί μεταξύ παππούδων και εγγονών είναι τόσο όμορφη, που με τίποτα δεν πρέπει να τη χάσουν τα παιδιά σας. Αυτή η γλυκιά σχέση θα τους μείνει αξέχαστη με την πάροδο του χρόνου και θα την θυμούνται με μεγάλη νοσταλγία καθώς θα μεγαλώνουν.

 Η στέρηση στο παιδί της σχέσης με τους παππούδες και τις γιαγιάδες σημαίνει «στέρηση ενός μέρους του εαυτού του, που το ίδιο δεν θα είναι ποτέ σε θέση να αναπτύξει παρά μόνο μέσα από τις ιστορίες των παππούδων/γιαγιάδων», οι οποίοι ως γονείς των γονέων του, αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της ταυτότητάς του.